In mijn vorige bericht schreef ik al dat het alweer een tijd geleden is dat ik een boek heb gelezen. Ik heb dat soms, dan kan ik me niet echt meer concentreren. Omdat ik weet dat ik op dat moment een jaar over een boek ga doen, vind ik het zonde om erin te beginnen en dan begin ik er dus ook niet in. Geen boeken dus, maar stoppen met lezen is geen optie voor mij. Ik was me daar zelf niet bewust van, maar als je het Harold zou vragen, dan geloof ik dat hij zou zeggen dat het een van mijn levensbehoeften is. Dat lezen van mij valt hem op omdat hij zelf nooit zo’n lezer was. Ik denk dat hij nu meer leest dan ooit.

Als ik geen boeken lees, dan lees ik tijdschriften. Ik kan daar echt nooit genoeg van krijgen… Ik hou van de combinatie van beeld en tekst en als dat goed gecombineerd wordt, dan kan ik daarmee echt uren zoet zijn. (Als ik ooit nog een nieuwe carrière ga beginnen dan moet het wel haast bij een tijdschrift zijn…) Een van mijn favoriete magazines is de Happinez. Ik koop ‘m niet altijd, ik probeer op dit moment sowieso zo min mogelijk te kopen (tja, ik moet toch ergens op bezuinigen!), maar afgelopen zaterdag had ik een goed excuus: ik had een lange treinreis voor de boeg + er staat deze maand een reportage van/over Birgitta de Vos in.

Birgitta is een van mijn nichten en via mijn moeder hoor ik wel eens iets over waar ze mee bezig is. Ze maakt, naast een heleboel andere mooie dingen, prachtige foto’s. Een van haar stokpaardjes is recyclen en daar gaat het artikel in de Happinez ook over: hoe vanzelfsprekend het in bijvoorbeeld Mali is om te recyclen en hoe mooi gerecyclede artikelen kunnen zijn. Het is mooie reportage geworden en het zet mij echt aan het denken over onze wegwerpcultuur.