Het is niet mijn bedoeling om maar één keer per week te schrijven, maar op de een of andere manier lukt het even niet vaker… Er is dus een heleboel gaande: woensdag ik heb mijn bruidsjapon voor het eerst gepast (!), afgelopen vrijdag heb ik een erg gezellige, inspirerende en veel te korte bijeenkomst gehad met de dames van het Piens Atelier Design Team en gisteren moest ik naar de kapper + cadeaus/boodschappen kopen + voetbal kijken. En passant hebben Harold en ik gisteren ook nog onze trouwringen uitgezocht…

Ondertussen heb ik daarnaast nog een deadline. Over die deadline gesproken, deze lay-out staat in de Duitse Scrap! Toll, ne? En dat niet alleen, deze lay-outs heb ik gemaakt voor de nieuwste Nederlandse Scrap!:

Bij deze laatste is misschien wat uitleg op z’n plaats… Het thema was ‘hidden journaling’. Met Photoshop heb ik mijn foto voorzien van een witte tekst. Deze foto heb ik afgedrukt en op cardstock geplakt. Daarna heb ik d.m.v. een ‘masker’ de tekst uit de foto geknipt, d.w.z. dat ik van de foto alleen dat deel waar tekst stond heb overgehouden. Deze tekst heb ik gespiegeld afgedrukt op een transparant. Omdat dit de witte tekst niet voldoende afdekte, heb ik de hele foto ook nog eens gespiegeld op een transparant afgedrukt. Deze transparant heb ik over de transparant met de tekst gelegd. Op de uiteindelijke lay-out moet je dus eerst de transparanten omslaan om de journaling te kunnen lezen.

De journaling luidt als volgt:

Ik heb altijd gedacht dat als ik kinderen zou krijgen, dat dat zo rond mijn dertigste zou gebeuren. Maar ‘rond mijn dertigste’ is inmiddels al voorbij en al die tijd heb ik gedacht: ‘Misschien, maar nu nog niet’.

Dit jaar word ik 35. Nog geen reden voor paniek, ik ken tenslotte vrouwen die op hun 43ste hun eerste kind kregen, maar toch… Eigenlijk hoopte ik dat de natuur ervoor zou zorgen dat ik vanzelf ‘het gevoel’ kreeg, dat m’n eierstokken zouden gaan ‘rammelen’ bij het zien van een pasgeboren baby, dat ik het op een gegeven moment gewoon zou ‘weten’. Maar dat gevoel blijft tot nu toe uit.

Ik hoopte dat het geen rationele beslissing hoefde te zijn, want ik ben erg goed in het verzinnen van argumenten tegen het krijgen van kinderen. Ik kan alle wezen in de wereld en alle ellende die een kind
kan overkomen in het leven gewoon niet weggummen. Om nog maar te zwijgen over de mogelijkheid dat je kind opgroeit tot een enorm lastpak, zo’n kind dat zelf ellende veroorzaakt. Zou ik dat aankunnen?

Hoe dan ook, het krijgen en opvoeden van een kind zet je wereld op z’n kop, zoveel heb ik inmiddels wel begrepen. En daarvoor bestaat geen ideaal moment. Als er al een ideaal moment is, dan is dat nu, nu we gelukkig en gezond zijn, al onze ouders nog leven en we de middelen hebben om een kind te financieren. Ik heb gewoon nog wat tijd nodig om tot een beslissing te komen. Tijd genoeg, toch?