Moest gisteren naar de tandarts om een ‘paar’ gaatjes te laten vullen… Dat was niet zo’n heel vrolijke gedachte, maar gelukkig stond er op het perron in Hilversum een bepet blond jongetje van een jaar of 10 met hele grote, nette, overduidelijk nieuwe, zwarte schoenen.
Terwijl ik zo, wachtend op de trein, zat te bedenken of hij nou echt van die grote voeten had of dat -ie stiekem de schoenen van z’n vader had aangetrokken, begon het jongetje een beetje rond te lopen. Voet voor voet, een beetje door de knieën zakkend, een beetje hip, een beetje stoer. De trein liet nog iets langer op zich wachten en hij begon tussendoor huppeltjes te maken. En zelfs te tappen! Hoe langer het duurde, hoe vaker de ‘gewone’ passen werden afgewisseld met capriolen. Het was de jonge Mumble in menselijke gedaante!
De trein kwam uiteindelijk wel en toen was er geen ontkomen meer aan… Ik vind het boren echt doodeng en ik krijg dan ook altijd een verdoving. Elk voordeel heeft z’n nadeel, want na de vrijwel pijnloze behandeling ben ik alsnog uren van mijn à propos omdat het zo lang duurt voordat je hoofd weer normaal voelt!
‘s Avonds heb ik nog wat aan mijn art journal/visuele dagboek gegessood en geverfd:
en dit is er een van een paar weken geleden:
Heerlijk zo’n boek om in de knoeien!