Woensdagavond was ik samen met voormalig collega Karen op De Parade in Utrecht. Karens broer speelt in de voorstelling ‘Bigger than Jesus‘ van Peergroup en ze had gevraagd of ik mijn camera mee wilde nemen. Duh… eindelijk een excuus om zonder gêne te fotograferen tijdens een voorstelling! Het viel niet mee hoor, om redelijke foto’s te maken. Je zit toch vast tussen het publiek, het is donker en de acteurs zaten niet bepaald stil! Bigger than Jesus is een erg komische en dynamische voorstelling, dus… ga je naar De Parade: dit is weer een aanrader!

Karen en ik hebben ons verder ook goed vermaakt: bij binnenkomst konden we zo aansluiten in de rij voor de klucht ‘Goed fout‘ en het lukte ons ook nog om met onze neuzen vooraan te zitten! Het stuk speelde zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog en ging over een echtpaar met een feestwinkel, een ‘foute’ bovenbuurvrouw en een onderduiker die natuurlijk steeds ergens anders moest worden verborgen. Het einde was een beetje abrupt, maar we vonden het een leuke voorstelling, al weet ik niet of dat nou goed of fout is…

Na ‘Bigger than Jesus’ hadden we onze zinnen gezet op de voorstelling ‘Niets is echt moeilijk‘, maar dat lukte helaas niet meer. Het alternatief werd ‘Roze Kater‘ van De Fantasten. Hier vond ik het decor en de kostuums geniaal, muziek en zang super (hoe gebruik je een magnetron als muziekinstrument), maar na afloop was ik wel een beetje de weg kwijt. Ik heb (achteraf) wel gelezen wat de strekking van het verhaal was en dat het een deel is van een grotere voorstelling. Mijn conclusie is daarom dat er (voor mij) misschien iets te snel werd ‘gezapt’ tussen de scene’s.

We hebben tussendoor lekkere tempura gegeten, met even later pasteis de nata toe. We gaven onszelf niet echt veel rust om te drinken. Dat is achteraf gezien maar goed ook, want zo zaten wij steeds lekker binnen als er weer eens een regenbui viel!

Onze laatste voorstelling werd het ‘Monica da Silva Trio‘ met Arjen Lubach en Tim Kamps. Het duo speelt een trio dat door de leadzangeres in de steek is gelaten. Een wat korte muzikale voorstelling, waar we hard om hebben gelachen. Het eerste liedje was nogal aanstekelijk en omdat het aan het einde nog een keer over de boxen werd gespeeld, vrees ik dat het nog een tijdje in mijn hoofd rond zal hangen. Vooral omdat het lijdend voorwerp Philip Freriks betreft en Harold graag naar de Avondetappe kijkt…