Eindelijk was-ie aangebroken: de dag waar ik weken, zo niet jaren naar had uitgekeken!

Dat zit zo: jaren geleden had ik ergens in een blad gelezen over georganiseerde fietstochten in New York. Ik heb Bike the Big Apple destijds op internet opgezocht en de website gebookmarkt. Ik had niet ingecalculeerd dat het nog zeker zeven jaar zou duren voor we de kans zouden krijgen om daadwerkelijk naar New York te gaan… maar het idee heeft me nooit losgelaten. Dus na het boeken van onze reis, was het reserveren van de fietstocht zo ongeveer het tweede wat ik deed!

Vol verwachting van wat de dag ons zal brengen, zitten we ruim op tijd aan het ontbijt in de Tick Tock Diner. Daarna lopen we op ons gemak naar het metrostation. We moeten alleen nog even ergens pinnen. Als je ze niet nodig hebt, zie je banken op elke straathoek, maar… nu kunnen we er geen vinden. Ja, één… die het niet doet! Kortom, uiteindelijk moeten we toch opschieten.

Op Union Square worden opnames gemaakt voor een nieuwe HBO-serie ‘How to make it in America‘. De bikeshop waar wij ons moeten melden zit in een zijstraat. We vinden ‘m snel en er is zelfs nog tijd over voor een beker koffie!

Na kennismaking met onze twee guides Marc en Sam en de andere deelnemers (1 Vlaams stel, 1 Canadees stel en 1 Amerikaans stel uit San Francisco), wordt ons een helm en een fiets aangemeten en krijgen we een bandje om onze enkel (want stel je toch voor dat één van onze enorm wijde broekspijpen tussen de ketting zou geraken!). We zien er niet uit, maar dat deert niet: alles voor het ‘goede doel’!

De tocht voert ons via Union Square naar de Stonewall Inn en het Gay Liberation Monument in Christopher Park:

NB. Toen ik deze foto’s onder elkaar zette viel me iets op: de man met het gele petje op de achtergrond. Terwijl wij wegfietsten van Christopher Park, werd de gids gebeld door een collega op kantoor. Of we net in Christopher Park waren geweest… Want hij was gebeld door een ‘weird guy’ die het telefoonnummer had gelezen op de achterkant van ‘some guy’s shirt’ in het park…

Ondertussen fietsen we richting de Hudson. Onderweg passeren we dit restaurant:

Volgens de gids heeft het gefigureerd als ‘Central Perk’ in de serie Friends. Ik herken er zelf niets van en na wat gegoogle ben ik erachter waarom: het is niet het restaurant dat de connectie met Friends heeft, maar de appartementen erboven! Een screenshot van dit gebouw werd gebruikt om aan te geven waar de karakters van de serie wonen.

Langs de Hudson ligt een fietspad, de Hudson River Greenway, dat we afrijden tot Teardrop Park en het Governor Nelson A. Rockefeller Park, waar zich ‘The Real World’ van Tom Otterness bevindt:

Inmiddels zijn we ongemerkt bij Ground Zero aangekomen. Achter dit glazen winkelcentrum zouden de twee torens van het Word Trade Center te zien moeten zijn geweest:

We waren met de Hop-on, hop-off-bus al langs Ground Zero gekomen, maar het uitzicht vanuit het winkelcentrum, de Winter Garden, is andere koek:

Aan de oever van de Hudson met zicht op het Vrijheidsbeeld en Ellis Island vertelt de gids over zijn eigen grootouders die vanuit Oost-Europa naar New York zijn gekomen.

Harold en ik hebben het Vrijdheidsbeeld niet van dichterbij gezien. We waren van plan om de gratis ferry naar Staten Island te nemen, maar dat is helaas niet meer gelukt. Iets voor een volgende keer!

Volgende korte stop is Bowling Green en daarna door naar het financiële hart:

Wall Street markeert het punt waar het Nederlandse deel van Manhattan ophield en het Britse deel begon. Overal liggen confettisnippers op de grond van de ticker-tape parade die de vrijdag ervoor heeft plaatsgevonden omdat de New York Yankees het wereldkampioenschap hebben gewonnen. Harold vraagt waarom alle vlaggen halfstok hangen: waarschijnlijk vanwege de schietpartij in Fort Hood.

Inmiddels is het al 14 uur geweest en komen we eindelijk in de buurt van China Town: lunch! Gids Marc had al verteld dat hij zijn groepen normaal gesproken altijd meeneemt naar een ander restaurantje, maar dat het nu niet kon omdat het onlangs door de Department of Health was gesloten. Dat en het feit dat onze eigen ogen waarschijnlijk nooit op een dergelijk restaurant zouden zijn gevallen, maakt deze lunch wel heel spannend…

Gelukkig weten de Amerikanen in het gezelschap precies wat ze willen hebben, want op de kaart staat uiteraard geen nasi of babi pangang. Er komen uiteindelijk vijf gerechten op tafel, waarvan we allemaal kunnen eten. Ik meen een mieschotel met eend, iets met kip en zwartebonensaus, iets met rundvlees en een schotel met Chinese broccoli. Tot slot is er ook nog een schotel bij waarvan je de inhoud in een soort pannenkoekje schept en dan oprolt tot wrap. Je merkt, ik kan niet precies navertellen wat we hebben gegeten, maar het was wel lekker!

Even later krijgen we alsnog het door de Department of Health gesloten restaurantje te zien, waar de gids ons mee naartoe had genomen als-ie de kans had gehad. Ik ben toch wel blij dat me dat bespaard is gebleven!

In China Town gaan de verhalen uiteraard over de bendegevechten en moordpartijen die hebben plaatsgevonden in vervlogen tijden. We worden naar een ondergrondse gang gebracht waar naar het schijnt de lijken ooit werden verborgen. Nu kun je er terecht voor alles wat je als net aangekomen Chinese immigrant nodig zou kunnen hebben: van hulp bij het zoeken naar werk en huisvesting tot het ritselen van officiële papieren (een rijbewijs voor weinig…) en van Chinese kruiden tot geneeskunde als acupunctuur en massage.

Na China Town is het tijd voor hetgeen waar Harold het meest naar had uitgekeken: de Brooklyn Bridge! Op de brug fiets je naast de voetgangers en ons werd verteld dat als ze je in de weg lopen dat je dan gewoon ‘Yo’ moet roepen.

De helling naar boven is best pittig en bij de eerste ‘toren’ aangekomen moet er wel even uitgehijgd en gedronken worden. Ondertussen vertelt de gids het waargebeurde verhaal van een man die zijn vriendin ten huwelijk vroeg op de brug. Al lurkend aan mijn flesje Diet Coke word ik ineens betrokken in een toneelstukje: de gids gaat op één knie en ik moet ‘de ring’ aannemen… De onzichtbare ring valt vervolgens tussen de naden van het brugdek naar beneden. De man uit het verhaal is vervolgens over de railing naar het autodek geklommen om ‘m op te halen. Moraal van dit verhaal: als je je vriendin ten huwelijk wil vragen op een brug, zorg dan dat de steen op de ring in elk geval groot genoeg is om niet door de naden van de brug te glippen!

Vanaf de Promenade in Brooklyn Heights heb je een mooi uitzicht op de wolkenkrabbers van Manhattan. Ik heb jammer genoeg geen foto’s van de brownstones. We fietsen vrij snel door te straten en we stoppen alleen bij de Plymouth Church of the Pilgrims, waar Abraham Lincoln ooit een preek van dominee Ward Beecher bijwoonde. Bij een school verderop zie ik de As the World Turns-acteur Roger Howarth!

De terugweg gaat over de Manhattan Bridge:

Hierna zijn we het fotograferen kennelijk moe, want meer foto’s heb ik niet… We rijden China Town weer in en gaan vervolgens via Little Italy en Nolita terug naar de bikeshop. Daar krijgen we bij het afscheid een fietskaart van New York!

Harold en ik vonden het allebei een superervaring en als we nog eens teruggaan naar New York, willen we zeker nog een van de andere tochten van Bike the Big Apple doen!

Op Union Square zit een Barnes & Noble, die ik niet voorbij kan lopen zonder naar binnen te gaan. Geruime tijd later komen we weer naar buiten met onder meer twee verschillende Somerset-tijdschriften. Natuurlijk zoeken we ook nog even een Starbucks op! We besluiten terug te gaan naar het hotel. Vlak bij het hotel kopen we wat chips en peanut butter M&M’s (vond ik overigens niet zo lekker) en we installeren ons op bed met TV (HBO: ‘Hotel for dogs’) en leesvoer!