Terwijl ik de afgelopen weken alweer mijn snor heb gedrukt in blogland, zijn er tot in Spanje mensen aan het knutselen geslagen met mijn handtasje!
Zelf heb ik een beetje gescrapt en daarnaast heb ik me vooral beziggehouden met het bekijken en sorteren van stapels losse foto’s. Ik heb me de afgelopen tijd afgevraagd wat ik van het scrappen vind, wat ik er nog mee zou willen doen, welke verhalen ik in elk geval nog zou willen vastleggen etc. etc.
Ik ben (helaas) tot de conclusie gekomen dat ik me de afgelopen jaren toch heel veel heb laten inspireren door producten en technieken en niet door de verhalen die er voor mij toe doen. Ik denk dat dat inherent is aan het deel uitmaken van een design team en het creëren in opdracht. Begrijp me niet verkeerd: ik heb alle lay-outs met veel plezier gemaakt, maar het resultaat is niet altijd iets waar een diepere gedachte achter zit. Als ik door mijn albums blader, zit het me dwars dat ik geen enkele samenhang zie tussen verschillende lay-outs. Zo ben ik niet met scrappen begonnen en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik dat ook niet meer zo wil.
Ik heb de oplossing nog niet gevonden, want vrolijke niemendalletjes maken is op zich ook een leuke bezigheid, maar ik wil niet eindigen met albums en albums vol gedateerde, nietszeggende lay-outs. Het wordt dus tijd voor een gezonde mix van leuk met een beetje meer diepgang. Ik heb nog niet duidelijk voor ogen hoe dat eruit gaat zien en of ik het resultaat nog wel met de gehele internetbevolking wil delen, maar ik ben alvast begonnen met het scrappen van oudere foto’s. Van die foto’s die een (voor mij) belangrijk verhaal ondersteunen, maar die normaal gesproken niet door de ballotagecommissie komen omdat ze te vaag en/of niet publicatie waardig zijn… Van die foto’s die anders in mapjes en dozen blijven zitten en waarvan alleen ik weet waar en waarom ze zijn genomen. Foto’s die hun waarde verliezen als ik het verhaal dat erbij hoort niet vertel!