Toen ik deze Dare op de lijst zag staan, dacht ik eerst dat ze te laat zouden komen… de klaprozen. Maar ik heb ze de grond uit gekeken en op de valreep lukte het me ook nog om er eentje te fotograferen:

Natuurlijk had ik liever een idyllisch veld vol klaprozen gefotografeerd, maar ach… die kans krijg ik vast nog wel een keer. Het belang zit ‘m ook niet zo zeer in de klaprozen op zich, als wel in het gedicht en de personen waaraan ze me altijd doen denken:

Klaprozen, ‘k kwamme aens langs oew goan,
‘k Zag’ oew in vuurroo kleedties stoan.
’t Was op nen margen, de zunne scheen,
En met oew twintigen waaj biejeen’.
Dunne en teer waan oew’ blaechies rood,
Zachte as ziede, as vuur eer’n glood.
Wegende wind streek oew hen end’ weer.
Groot’nisse deej van Oonz’ Leven Heer.

En toew ‘k te middag weer an kwam’ goan,
Zag ik oew’ kale knöppies stoan.
Eén halven dag en oew blad waaj kwiet,
Al oewen glood in zoo kotten tied.
Mar oewen deens haj an miej edoan
En an nen aander, den langs kwam goan.
‘k Zag’ oewe blaechies, evöllen in ’t grös.
Margen goat aandere bleumpies lös.

Klaprozen, zoo zal ’t oons ook vergoan.
‘k Zee, as nen daamp, oons in d’ eeuwigheid stoan.
’n Enen in ’t kleine, nen aander in ’t groot’.
Aw oonze bosschop in ’t leven mar doot.
Good wèèn veur aandern, stark biej al ’t zeer,
Groot’nisse doon van Oonz’ Leven Heer.
Gistern… vandaege… maen is ’t edoan.
’n Aander zal op oonze stèèchies stoan.

Johanna van Buren – juni 1942

Ik heb overal in huis naar dit gedicht gezocht, omdat ik zeker wist dat ik het ergens had bewaard. Toen ik mijn moeder belde, omdat die een heel boek heeft met gedichten van Johanna van Buren (dichteres uit mijn geboortedorp Hellendoorn), bleek waarom ik het niet kon vinden: de papieren waar ik naar had gezocht zaten tussen dat boek!

Vergeet niet te kijken naar de bloemenpracht van de andere leden van het Dutch Dare-team!