… and unfortunately not in New Jersey either.
We came back early Thursday morning from a fun filled week in New York. Real life will start again tomorrow. I will try and get back with more photos (and stories) in the upcoming week, but I’ve got a couple of crafty assignments coming up too. So we’ll see how it goes…
Donderdag 12 november 2009: onze laatste dag in New York… De bagage hebben we de avond ervoor al grotendeels ingepakt. Op een van de ontbijtshows is te zien dat een grote kerstboom naar Rockefeller Center wordt gereden.
Dag kamer, dag uitzicht, dag Amerikaanse televisie…. Daaaag lift!
We checken vroeg uit zodat we zoveel mogelijk aan onze dag kunnen hebben. De bagage stallen we bij de bellboy en dan gaan we voor de laatste keer ontbijten in de Tick Tock Diner:
Om vervolgens op weg te gaan naar een van de attracties waar we eerder niet aan toe waren gekomen:
Op 34th Street zien we een wonder:
Macy’s heeft toch een aantal kerstetalages onthuld voor wij naar huis gaan!!!
We zijn prachtig vroeg bij het Empire State Building, zodat we niet in de rij hoeven te staan. Alles lijkt erop dat we snel boven zullen staan! Tot we onze kaartjes moeten laten zien… Die we samen met onze vliegtickets hebben gekocht via onze reisorganisatie. Harold heeft ze uit het voucherboekje gescheurd en nu zeggen de dames achter het loket dat er een deel ontbreekt. Wat niet zo is, maar dat kunnen we helaas niet bewijzen omdat het voucherboekje in onze bagage zit. In het hotel… Na wat heen en weer gebel komt er een nieuwe mevrouw naar het loket. Deze mevrouw wil onze paspoorten zien, kopiëren, vervolgens moeten wij onze handtekeningen op de kopieën zetten en daarna mogen we godzijdank doorlopen. Pfff…
Het uitzicht is geweldig! We zijn blij dat we vandaag onze winterjassen aan hebben gedaan, want het mooie weer van de afgelopen dagen is omgeslagen en er staat een stevige wind. Bovendien voelen we druppels…
Onze toegangskaartjes laten het niet toe dat we de 102e verdieping bezoeken. Ja, dat kan wel, maar dan moet je nóg een kaartje kopen. Daar baal ik van en omdat het al zoveel moeite heeft gekost om überhaupt binnen te komen, ben ik behoorlijk klaar met het hele Empire State Building. Het lijkt me zo’n interessant gebouw, maar van de binnenkant zie je niet veel. Je betaalt alleen een heleboel geld voor het uitzicht…
Dan maar gauw naar beneden voor een sessie shoptherapie. Anthropologie en Urban Outfitters staan nog hoog op het verlanglijstje, dus nemen we de metro naar Union Square om er dichter in de buurt komen. Eerste stop wordt inderdaad Anthro, waar ik echt uren en uren kan doorbrengen. Ik snap denk ik waarom de Amerikaanse dames het zo’n aantrekkelijke winkel vinden: eigenlijk doet het allemaal heel Europees aan! Ik heb mijn zinnen gezet op een jurk en een ketting, maar ik kom naar buiten met een broek en een paar schuifjes voor in het haar… Ook goed!
Iets verderop zit JC Penney, maar daar vind ik de kleding veel te netjes voor mij. Snel Barnes & Noble in voor een krant voor mijn broer en bij GAP vind ik nog een leuke grijsgeblokte jurk. Lunchen doen we bij Qdoba Mexican Grill: lekkere quesadilla! Volgens de menukaart low calorie, want maar 500 kcal…
Laatste stop wordt Urban Outfitters, waar ik me sta te verbijten bij de pakken Polaroid-film en waar Harold twee hippe T-shirts scoort. Voor we de metro in gaan, schiet ik nog even een Stapels in. Ik kan er helaas niet vinden wat ik zoek en dan… dan is het echt voorbij!
Tegen drie uur halen we onze bagage op in het hotel, want om kwart voor drie moeten we ons in de hal van het hotel melden voor de taxibus die ons naar de luchthaven brengt.
Op de luchthaven gaat alles heel snel en tergend langzaam tegelijk. We lopen wat doelloos heen en weer, halen donuts bij Dunkin’ Donuts (kunnen we dat op de valreep gelukkig ook nog van onze lijst strepen!), staren eindeloos naar drie koptelefoons, waarvan ik er uiteindelijk één koop, kopen nog twee flesjes Vitaminwater voor in het vliegtuig en installeren ons dan toch maar in de wachtruimte bij de gate.
Harold wordt daar meteen gestrikt door een mevrouw die wil dat hij een enquête invult…
In het vliegtuig is het beduidend rustiger dan op de heenweg. We hebben drie stoelen voor ons alleen! Na het eten gaat Harold vrijwel meteen slapen. Ik kijk een mooie film: Adam, die zich afspeelt in New York. Ik huil tranen met tuiten om het einde en probeer daarna ook wat te slapen. Als we weer wakker moeten worden is het ochtend in Amsterdam…
Het is al een maand geleden dat Harold en ik in New York waren… Hoog tijd om de NY-vijfluik af te ronden! Ik ben blijven steken bij woensdag 11 november 2009, Veterans Day:
Omdat we al twee keer bij dezelfde diner hebben ontbeten, denken we er goed aan te doen om eens te kijken wat er verderop te koop is:
French toast en een omelet met nogal bleke hash browns: we eten lekker bij Andrew’s Coffee Shop, maar toch niet zo lekker als bij de Tick Tock Diner…
Na het ontbijt gaan we via Fifth Avenue op weg naar het Museum of Modern Art. Omdat we al een paar keer langs de nog dichtgeplakte, in voorbereiding zijnde etalages van Macy’s waren gekomen, was ik bang dat we helemaal geen kerstetalages te zien zouden krijgen… Tot we langs het luxueuze Lord & Taylor lopen!
De meeste winkels zijn nog dicht. Ik moet Little Miss Matched bijvoorbeeld aan me voorbij laten gaan… Harold twijfelt bij een souvenirshop of hij een 2010-bril gaat kopen of niet (zoiets als dit), maar het wordt uiteindelijk ‘niet’.
Onderweg zien we de eerste tekenen van de Veterans Day Parade al: er zijn veel agenten op straat en overal worden dranghekken geplaatst. Om de een of andere reden mogen we van een paar agenten niet achter de hekken langslopen. Het alternatief is met gevaar voor eigen leven op de weg lopen, maar goed: als die agenten dat willen, dan doen we dat natuurlijk gedwee…
Als we aankomen bij het MoMA gaat het museum net open. Omdat ik vind dat het een beetje druk is bij de ingang, gaan we eerst kijken bij de museumwinkel aan de overkant van de straat. Ik had maandag al leuke dingen in de etalage gezien, maar die blijken eenmaal binnen wat aan de prijzige kant. Eén ding moet ik wel meenemen: de allerbeste ijsbolletjesschepper die er bestaat en die ook nog blijkt te zijn opgenomen in de collectie van het MoMA. Om ‘m te kopen moeten we alleen naar de andere museumwinkel aan overkant van de straat en als we er naartoe gaan, zien we dat er inmiddels een rij is ontstaan voor de ingang van het museum…
Het duurt nog even voor we de andere winkel ook hebben afgestruind. Alleen de collectie geweldig mooie, maar helaas peperdure pop-up kerstkaarten is al het bekijken waard! De rij voor het museum blijkt daarna gelukkig vrij snel door te lopen, dus binnen no time staan we te kijken naar deze tekening van schoolbord krijt op een zwart paneel:
En naar vele, vele werken van beroemde kunstenaars:
Ondertussen worden we best dorstig, maar er zit op de een of andere manier steeds net geen restaurant op de verdieping waar wij ons bevinden… (‘Goed… maar dan wel echt na deze verdieping… OK?’) Uiteindelijk moeten we aansluiten in een enorme rij om toegang te krijgen tot een van de museumrestaurants… omdat het inmiddels lunchtijd is geworden!
Je moet je bestelling bij de kassa doorgeven en dan geven ze je een bordje met een nummer. Dat bordje moet je zichtbaar op je tafel zetten en dan zoekt de bediening je aan de hand van het nummer op als de bestelling klaar is. Ik ben er niet zeker van of je op deze manier je eten altijd krijgt voordat het koud is geworden, maar het leek op zich wel efficiënt.
Uren en vele indrukken later pikken we nog net een staartje van de Veterans Day Parade mee:
We vinden het echter niet interessant genoeg om er lang voor stil te staan. Volgende stop is Abercrombie & Fitch: kleding- en lifestylewinkel, maar als je binnen staat zou je zweren dat je in een discotheek bent. Je weet ook gewoon niet waar je kijken moet! Harold vindt er gelukkig wel een mooi shirt, maar voor mij is het helaas allemaal wat aan de krappe kant…
Dan maar naar een winkel waarvan ik weet dat ik er wel blij van word: Kate’s Paperie! Maar eerst de Apple Store in om het adres op te zoeken op internet… Op weg naar de papierwinkel maken we even een pitstop bij een Green Cafe:
Inmiddels is het al half vijf geweest en moeten we zo langzamerhand terug naar het hotel. Onderweg stoppen we nog wel hier en daar, zoals bij M&J Trimming, dat een van Martha Stewart’s favoriete kantjes en bandjeswinkels schijnt te zijn:
Terug in het hotel regelen we nog even twee plekken voor een airport shuttle voor morgen en dan zorgen we ervoor dat we om half zeven in de hal van de Madison Square Garden staan! De basketbalwedstrijd begint pas om half acht, dus we hebben ruim de tijd om iets te eten en eens rustig rond te kijken in het stadion:
Voor de wedstrijd moeten de spelers zich natuurlijk eerst opwarmen en ondertussen worden er filmpjes getoond en boodschappen omgeroepen om het publiek op te zwepen. Omdat het Veterans Day is, staat de hele avond in het teken van ‘Military Appreciation’ en worden we toegezongen door een militaire.
De Knicks doen het niet zo goed in de competitie, maar in deze wedstrijd gaat het ze tot aan de pauze redelijk af. Daarna halen de Atlanta Hawks ze genadeloos in en de wedstrijd eindigt in flink boegeroep vanaf de tribunes…
Ondanks het verlies hebben wij ons op onze laatste avond in New York gelukkig kostelijk vermaakt!
Eindelijk was-ie aangebroken: de dag waar ik weken, zo niet jaren naar had uitgekeken!
Dat zit zo: jaren geleden had ik ergens in een blad gelezen over georganiseerde fietstochten in New York. Ik heb Bike the Big Apple destijds op internet opgezocht en de website gebookmarkt. Ik had niet ingecalculeerd dat het nog zeker zeven jaar zou duren voor we de kans zouden krijgen om daadwerkelijk naar New York te gaan… maar het idee heeft me nooit losgelaten. Dus na het boeken van onze reis, was het reserveren van de fietstocht zo ongeveer het tweede wat ik deed!
Vol verwachting van wat de dag ons zal brengen, zitten we ruim op tijd aan het ontbijt in de Tick Tock Diner. Daarna lopen we op ons gemak naar het metrostation. We moeten alleen nog even ergens pinnen. Als je ze niet nodig hebt, zie je banken op elke straathoek, maar… nu kunnen we er geen vinden. Ja, één… die het niet doet! Kortom, uiteindelijk moeten we toch opschieten.
Op Union Square worden opnames gemaakt voor een nieuwe HBO-serie ‘How to make it in America‘. De bikeshop waar wij ons moeten melden zit in een zijstraat. We vinden ‘m snel en er is zelfs nog tijd over voor een beker koffie!
Na kennismaking met onze twee guides Marc en Sam en de andere deelnemers (1 Vlaams stel, 1 Canadees stel en 1 Amerikaans stel uit San Francisco), wordt ons een helm en een fiets aangemeten en krijgen we een bandje om onze enkel (want stel je toch voor dat één van onze enorm wijde broekspijpen tussen de ketting zou geraken!). We zien er niet uit, maar dat deert niet: alles voor het ‘goede doel’!
De tocht voert ons via Union Square naar de Stonewall Inn en het Gay Liberation Monument in Christopher Park:
NB. Toen ik deze foto’s onder elkaar zette viel me iets op: de man met het gele petje op de achtergrond. Terwijl wij wegfietsten van Christopher Park, werd de gids gebeld door een collega op kantoor. Of we net in Christopher Park waren geweest… Want hij was gebeld door een ‘weird guy’ die het telefoonnummer had gelezen op de achterkant van ‘some guy’s shirt’ in het park…
Ondertussen fietsen we richting de Hudson. Onderweg passeren we dit restaurant:
Volgens de gids heeft het gefigureerd als ‘Central Perk’ in de serie Friends. Ik herken er zelf niets van en na wat gegoogle ben ik erachter waarom: het is niet het restaurant dat de connectie met Friends heeft, maar de appartementen erboven! Een screenshot van dit gebouw werd gebruikt om aan te geven waar de karakters van de serie wonen.
Langs de Hudson ligt een fietspad, de Hudson River Greenway, dat we afrijden tot Teardrop Park en het Governor Nelson A. Rockefeller Park, waar zich ‘The Real World’ van Tom Otterness bevindt:
Inmiddels zijn we ongemerkt bij Ground Zero aangekomen. Achter dit glazen winkelcentrum zouden de twee torens van het Word Trade Center te zien moeten zijn geweest:
We waren met de Hop-on, hop-off-bus al langs Ground Zero gekomen, maar het uitzicht vanuit het winkelcentrum, de Winter Garden, is andere koek:
Aan de oever van de Hudson met zicht op het Vrijheidsbeeld en Ellis Island vertelt de gids over zijn eigen grootouders die vanuit Oost-Europa naar New York zijn gekomen.
Harold en ik hebben het Vrijdheidsbeeld niet van dichterbij gezien. We waren van plan om de gratis ferry naar Staten Island te nemen, maar dat is helaas niet meer gelukt. Iets voor een volgende keer!
Volgende korte stop is Bowling Green en daarna door naar het financiële hart:
Wall Street markeert het punt waar het Nederlandse deel van Manhattan ophield en het Britse deel begon. Overal liggen confettisnippers op de grond van de ticker-tape parade die de vrijdag ervoor heeft plaatsgevonden omdat de New York Yankees het wereldkampioenschap hebben gewonnen. Harold vraagt waarom alle vlaggen halfstok hangen: waarschijnlijk vanwege de schietpartij in Fort Hood.
Inmiddels is het al 14 uur geweest en komen we eindelijk in de buurt van China Town: lunch! Gids Marc had al verteld dat hij zijn groepen normaal gesproken altijd meeneemt naar een ander restaurantje, maar dat het nu niet kon omdat het onlangs door de Department of Health was gesloten. Dat en het feit dat onze eigen ogen waarschijnlijk nooit op een dergelijk restaurant zouden zijn gevallen, maakt deze lunch wel heel spannend…
Gelukkig weten de Amerikanen in het gezelschap precies wat ze willen hebben, want op de kaart staat uiteraard geen nasi of babi pangang. Er komen uiteindelijk vijf gerechten op tafel, waarvan we allemaal kunnen eten. Ik meen een mieschotel met eend, iets met kip en zwartebonensaus, iets met rundvlees en een schotel met Chinese broccoli. Tot slot is er ook nog een schotel bij waarvan je de inhoud in een soort pannenkoekje schept en dan oprolt tot wrap. Je merkt, ik kan niet precies navertellen wat we hebben gegeten, maar het was wel lekker!
Even later krijgen we alsnog het door de Department of Health gesloten restaurantje te zien, waar de gids ons mee naartoe had genomen als-ie de kans had gehad. Ik ben toch wel blij dat me dat bespaard is gebleven!
In China Town gaan de verhalen uiteraard over de bendegevechten en moordpartijen die hebben plaatsgevonden in vervlogen tijden. We worden naar een ondergrondse gang gebracht waar naar het schijnt de lijken ooit werden verborgen. Nu kun je er terecht voor alles wat je als net aangekomen Chinese immigrant nodig zou kunnen hebben: van hulp bij het zoeken naar werk en huisvesting tot het ritselen van officiële papieren (een rijbewijs voor weinig…) en van Chinese kruiden tot geneeskunde als acupunctuur en massage.
Na China Town is het tijd voor hetgeen waar Harold het meest naar had uitgekeken: de Brooklyn Bridge! Op de brug fiets je naast de voetgangers en ons werd verteld dat als ze je in de weg lopen dat je dan gewoon ‘Yo’ moet roepen.
De helling naar boven is best pittig en bij de eerste ‘toren’ aangekomen moet er wel even uitgehijgd en gedronken worden. Ondertussen vertelt de gids het waargebeurde verhaal van een man die zijn vriendin ten huwelijk vroeg op de brug. Al lurkend aan mijn flesje Diet Coke word ik ineens betrokken in een toneelstukje: de gids gaat op één knie en ik moet ‘de ring’ aannemen… De onzichtbare ring valt vervolgens tussen de naden van het brugdek naar beneden. De man uit het verhaal is vervolgens over de railing naar het autodek geklommen om ‘m op te halen. Moraal van dit verhaal: als je je vriendin ten huwelijk wil vragen op een brug, zorg dan dat de steen op de ring in elk geval groot genoeg is om niet door de naden van de brug te glippen!
Vanaf de Promenade in Brooklyn Heights heb je een mooi uitzicht op de wolkenkrabbers van Manhattan. Ik heb jammer genoeg geen foto’s van de brownstones. We fietsen vrij snel door te straten en we stoppen alleen bij de Plymouth Church of the Pilgrims, waar Abraham Lincoln ooit een preek van dominee Ward Beecher bijwoonde. Bij een school verderop zie ik de As the World Turns-acteur Roger Howarth!
De terugweg gaat over de Manhattan Bridge:
Hierna zijn we het fotograferen kennelijk moe, want meer foto’s heb ik niet… We rijden China Town weer in en gaan vervolgens via Little Italy en Nolita terug naar de bikeshop. Daar krijgen we bij het afscheid een fietskaart van New York!
Harold en ik vonden het allebei een superervaring en als we nog eens teruggaan naar New York, willen we zeker nog een van de andere tochten van Bike the Big Apple doen!
Op Union Square zit een Barnes & Noble, die ik niet voorbij kan lopen zonder naar binnen te gaan. Geruime tijd later komen we weer naar buiten met onder meer twee verschillende Somerset-tijdschriften. Natuurlijk zoeken we ook nog even een Starbucks op! We besluiten terug te gaan naar het hotel. Vlak bij het hotel kopen we wat chips en peanut butter M&M’s (vond ik overigens niet zo lekker) en we installeren ons op bed met TV (HBO: ‘Hotel for dogs’) en leesvoer!
Omdat we zondagavond veel langer hadden volgehouden dan we van te voren hadden gedacht, werden we maandagochtend natuurlijk niet zo vroeg wakker als ons was verteld. Ik dacht door de jet lag om 05.00 uur al klaarwakker te zijn, maar we werden gewoon op een ‘normale’ tijd wakker en zo kwam het dat we pas om 09.30 uur aan het ontbijt zaten in de diner naast/bij het hotel:
Het plan om in alle vroegte de Empire State Building te bezoeken werd verzet naar een andere dag. De weersvoorspelling was zo goed dat we besloten dat het een goede dag zou zijn om naar Central Park te gaan. Maar first things first: eerst de kaarten voor de basketbalwedstrijd van woensdag ophalen bij de box office van MSG en daarna naar de opstapplaats van de Uptown Loop van de Hop-on, hop-off op 42nd Street. Deze dubbeldekker voert ons via Columbus Circle, langs Lincoln Center, via de peperdure Dakota Apartments waar allerlei beroemdheden wonen/hebben gewoond en waar John Lennon op de stoep is doodgeschoten, verder langs Central Park naar de Upper West Side en door Harlem.
Ter hoogte van de Metropolitan Museum of Art zijn we uitgestapt voor een wandeling door Central Park:
We hebben geluncht in The Loeb Boathouse. Niet in het romantische en chique Lakeside-gedeelte (45 minuten wachttijd), maar in het fastfoodrestaurant voor gewone stervelingen, dat zij ‘Express Cafe’ noemen. Dat dan wel weer…
We zijn uren in Central Park geweest, maar ik had er nog wel uren kunnen blijven om mensen te kijken en te fotograferen:
Na al dat sightseeing werd het tijd om ook iets aan onze boodschappenlijst te gaan doen. Ik wist dat knutselwarenhuis Michaels in oktober een vestiging heeft geopend in Manhattan. Ik had ‘s ochtends het adres opgevraagd bij de concierge van het hotel en ik wist dat het in de buurt van Central Park moest zijn. Central Park is alleen heel groot en Michaels was daarom wel iets verder lopen dan we hadden gehoopt… Maar we zijn er gekomen hoor!
We zijn met de bus teruggegaan naar Columbus Circle. We wisten overigens niet dat we niet contant konden betalen in de bus, dus we wilden alweer uitstappen, maar de buschauffeur was zo aardig om ons toch mee te nemen!
In de buurt van Columbus Circle even een pitstop bij Starbucks en daarna via Lee’s Art Shop even langs MoMA. Hoe we daarna zijn gelopen kan ik niet meer reproduceren, maar we zijn in elk geval langs Radio City Hall gekomen en we zijn gaan eten bij HB Burger in de buurt van Times Square:
En daarna ‘vroeg’ naar bed, want voor de dinsdag stond weer iets heel anders op het programma!
Zondagmiddag om half twee vertrokken we met het vliegtuig naar New York. Het vliegtuig zat stampvol en Harold en ik zaten niet naast elkaar. De mevrouw naast mij was in eerste instantie niet van plan om van plaats te ruilen, maar even later veranderde ze van gedachten. Ze zei dat ze toch wilde ruilen omdat ze zich schuldig voelde, maar ik weet zeker dat het kwam omdat ze had gezien dat er in de rij achter Harold een plaats vrij was met meer beenruimte…
Eenmaal hoog in de lucht en met Harold naast me, heb ik me verdiept in het entertainment system. Tot mijn vreugde stond de film ‘Julie & Julia’ op het programma. Ook was er leuke muziek te beluisteren en op het laatst heb ik zelfs nog een stukje ‘CSI:NY’ gekeken, maar helaas hield het entertainment system er nog voor de clou mee op… Je wordt trouwens wel beziggehouden in zo’n vliegtuig: we kregen twee keer te eten en de stewardessen kwamen om de haverklap vragen of je iets te drinken wilde.
Ruim acht uur later zetten we voet aan de grond in Newark, New Jersey. Ons plan was om met het OV naar New York te reizen, maar ter plekke leek zo’n shuttle taxi ineens een stuk aantrekkelijker. De chauffeur zette ons ook nog als eerste af en de incheck in The New Yorker Hotel was een fluitje van een cent, dus voor we het wisten waren we vrij om de stad te ontdekken!
Tja en wat doe je dan als eerste? Tegenover het hotel zat een Starbucks, dus… een plan de campagne maken onder het genot van de beroemde hete drank uit de papieren beker met plastic deksel! Het plan werd de buurt verkennen en het liefst een rit met een Hop-on, hop-off-bus. Het hotel stond schuintegenover Madison Square Garden (waar Bruce Springsteen die avond optrad) en vlak naast de ingang van MSG zit een grote boekenwinkel, die we meteen maar even hebben bekeken. Vervolgens kwamen we een paar blocks verder terecht op Times Square, waar een (ons niet-bekend) TV-programma werd opgenomen en waar we voor M&M’s World de ‘Hop-on, hop-off’-bus aantroffen.
De bus vertrok om negen uur en voerde ons in ruim twee uur langs de Empire State Building, Bryant Park, de Hudson, Down Town langs onder meer Ground Zero, South Street Seaport, over de Manhattan Bridge, Old Fulton Landing, een stukje door Brooklyn en weer terug naar Broadway en Times Square. Daar was M&M’s World nog steeds open, dus dat werd de laatste stop van deze lange, hele lange dag:
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=0UjsXo9l6I8&hl=nl_NL&fs=1&]
Voor het geval je dacht: wat is het hier stil… Harold en ik hadden de afgelopen vijf dagen een Empire State of Mind!!!
